त्या जंगलात एक सिंह रहात होता… मस्त सोनेरी पिवळा… भरगच्च आयाळवाला सिंह.
एकदा टीव्हीवर जाहिरात बघून त्याला इच्छा झाली की उंदरांच्या शर्यतीत भाग घ्यावा. मग तो शर्यतीच्या ठिकाणी गेला अन तिथल्या वृद्धश्या उंदरासमोर रांगेत उभा राहिला.
सिंहाची पाळी आल्यावर तो पांढऱ्या मिश्यावाला, सुरकुतलेला उंदीर आपल्या चष्म्यावरुन पहात म्हणाला…. “ठीक आहे. तू उंदरासारखा वागायला तयार असशील तर शर्यतीत भाग घेऊ शकतोस.”
सिंह खूष झाला…. इतर उंदरांच्या मानाने त्याने खूपच चांगली सुरुवात केली… पण तो पुढे जाताच मागचे उंदीर त्याची शेपटी कुरतडीत… राग आला तरी बिचारा आवरत असे…. उंदराप्रमाणे वागण्याचे कबूल करून चुकला होता ना! फारतर थोडेफार चीची चूचू करावे…
अगदी शर्यतीच्या शेवटाला मात्र कहरच झाला…. सिंहाला राग आवरला नाही… आणि त्याने रक्त गोठवणारी एक जोरदार डरकाळी फोडली…
सगळीकडे शांतता पसरली…. पांढऱ्या मिश्यावाला म्हातारा उंदीर पुढे आला अन त्याने सिंहाला शर्यतीतून बाद केले. हताश बिचारा सिंह कडेला जाऊन बसला…. तटस्थपणे शर्यत पाहताना त्याच्या अचानक लक्षात आले… त्या स्पर्धेत एकही उंदीर नव्हताच मुळी! सगळे वेगवेगळे प्राणी उंदरांसारखे वागत होते!!
आणि तो डरकाळ्या फोडत हसला! कारण त्याच्या लक्षात आले…. शर्यती लावण्याएवढी अक्कल उंदराना असते का कुठे?! ते तर बिचारे बिळात लपून धान्यधुन्य नासवण्यात गर्क असतात! कायच्याकाय वेड्यासारखे धावलो आपण!
मग आपली उरलीसुरली शेपूट नीट साफसूफ अन झुपकेदार करून हवेत उडवीत आपला सिंह मजेत शिकारीवर निघून गेला!!
मनगुज 